Abutment connection structural changes in dual-retained and screw-retained metalceramic implant-supported restorations: an in vi
نویسنده یا مترجم : Sareh Habibzadeh1 , Safoura Ghodsi2 , Marzieh Alikhasi2 , Seyed Ali Mosaddad3,4 and Hosein Mohebbi5*
در این مطالعهی *in vitro*، یکپارچگی ساختاری و آزادی چرخشی پروتزهای ایمپلنت فلز-سرامیک با اتصال دوگانه و با اتصال پیچمحور تحت بارگذاری ترمومکانیکی مقایسه شد. بیست پروتز در دو گروه تقسیم شدند: اباتمنتهای تیتانیومی پیشساخته (اتصال دوگانه) و اباتمنتهای ریختهگری UCLA (اتصال پیچمحور). پس از قرار گرفتن در معرض تنشهای حرارتی و مکانیکی، گروه اتصال پیچمحور تغییرات ابعادی قابل توجهی و افزایش آزادی چرخشی نشان داد، در حالی که گروه اتصال دوگانه تا حد زیادی پایدار باقی ماند. این یافتهها نشان میدهد که پروتزهای با اتصال دوگانه پایداری اتصالی برتری دارند و ممکن است در برابر فشارهای عملکردی در طول زمان مقاومت بیشتری داشته باشند. نتایج این تحقیق بر پتانسیل آنها بهعنوان گزینهای قابل اعتمادتر در مواردی که دوام مکانیکی طولانیمدت مورد نیاز است، تأکید میکند. این پژوهش بینش ارزشمندی به بحث جاری دربارهی بهینهسازی طراحی پروتزهای ایمپلنتمحور میافزاید.
In this in vitro study, we compared the structural integrity and rotational freedom of dual-retained and screw-retained metal-ceramic implant restorations under thermomechanical loading. Twenty restorations were divided into two groups: prefabricated titanium abutments (dual-retained) and UCLA overcast abutments (screw-retained). After subjecting them to thermal and mechanical stress, the screw-retained group showed significant dimensional changes and increased rotational freedom, while the dual-retained group remained largely stable. These findings suggest that dual-retained restorations offer superior connection stability and may better withstand functional stress over time. The results highlight their potential as a more reliable option in cases requiring long-term mechanical durability. This research adds valuable insight to the ongoing discussion on optimizing implant-supported prosthesis design.
در این مطالعهی in vitro، یکپارچگی ساختاری و آزادی چرخشی پروتزهای ایمپلنت فلز-سرامیک با اتصال دوگانه و با اتصال پیچمحور تحت بارگذاری ترمومکانیکی مقایسه شد. بیست پروتز در دو گروه تقسیم شدند: اباتمنتهای تیتانیومی پیشساخته (اتصال دوگانه) و اباتمنتهای ریختهگری UCLA (اتصال پیچمحور). پس از قرار گرفتن در معرض تنشهای حرارتی و مکانیکی، گروه اتصال پیچمحور تغییرات ابعادی قابل توجهی و افزایش آزادی چرخشی نشان داد، در حالی که گروه اتصال دوگانه تا حد زیادی پایدار باقی ماند. این یافتهها نشان میدهد که پروتزهای با اتصال دوگانه پایداری اتصالی برتری دارند و ممکن است در برابر فشارهای عملکردی در طول زمان مقاومت بیشتری داشته باشند. نتایج این تحقیق بر پتانسیل آنها بهعنوان گزینهای قابل اعتمادتر در مواردی که دوام مکانیکی طولانیمدت مورد نیاز است، تأکید میکند. این پژوهش بینش ارزشمندی به بحث جاری دربارهی بهینهسازی طراحی پروتزهای ایمپلنتمحور میافزاید.