روش سینوس لیفت: در فک بالا و پایین فضاهای آناتومیکی وجود دارند، برای مثال، در فک پایین کانال عصب دندانی تحتانی وجود دارد که به تمام دندانها عصب می‌دهد اگر استخوان فک پایین تحلیل رفته باشد، این کانال در فضایی قرار می‌گیرد که اگر ایمپلنت را بدون در نظر گرفتن این فضا کار بگذاریم، آسیب به عصب وارد میشود و بیمار دچار  بی حسی لب تحتانی می‌شود.

همچنین، در فک بالا سینوس‌هایی وجود دارد که در واقع فضاهایی خالی هستند که به استخوان‌های فک بالا چسبیده‌اند. وقتی استخوان فک بالا تحلیل رفته باشد، فضای استخوانی به سینوس‌ها نزدیک می‌شود و ارتفاع لازم برای گذاشتن ایمپلنت وجود نخواهد داشت. در چنین مواردی، دندانپزشک می‌تواند از 2 روز استفاده کند؛ روش Open sinus lift و روش  . close sinus lift

روش open sinus lift: با توجه به وضعیت فضای استخوانی و ارتباط آن با سینوس که بسیار کم است، استخوان برداشته می‌شود تا به غشای بافت نرم سینوس دست پیدا کنیم. با ابزارهای خاصی، این غشا را به سمت بالا هدایت می‌کنند. در آن ناحیه، ایمپلنت را می‌گذارند سپس پودر استخوان سفت‌تر شده را قرار می‌دهند و فضای نسج نرم را بخیه می‌کنند. 

روش close sinus lift: در این روش با انجام ضربات خاصی، سینوس را به سمت بالا حرکت می‌دهند. بعد ایمپلنت را کار می‌گذارند و مثل روشOpen بقیه مراحل انجام می‌شود.

روش اوردنچر: در ناحیه چانه (فک پایینی)‌، یک منطقه خوب استخوانی است که در آن عصب زیادی وجود ندارد. 

برای افرادی که استخوان این ناحیه را به دلیل استفاده از دندان مصنوعی از دست داده باشند،2 تا 4  ایمپلنت می‌گذارند و با حالت نر و مادگی که نری در سر ایمپلنت است و با یک حرکت قوس‌شونده دنچر به مینی ایمپلنت اتصال پیدا می‌کند و ثابت می‌شود. هر زمان که بیمار بخواهد، می‌تواند آن را بردارد و دوباره آن را سرجایش قرار دهد.