ایمپلنت علم نوینی است که در سال‌های اخیر پیشرفت‌های زیادی کرده است. وقتی دندانی کشیده میشود، استخوان‌های باقیمانده در فکین بر اساس عملکردهای فیزیولوژی رو به تحلیل می‌روند. زمانی که استخوان فک تحت قدرت جوندگی نباشد، یعنی دندانی در داخل استخوان نباشد، سلول‌های استخوان‌ساز کمتر فعالیت دارند و سلول‌هایی که استخوان را تحلیل میدهند دو برابر فعالیت می‌کنند؛ دقیقا عکس زمانی که دندان وجود دارد.

در نتیجه، جایی که دندان وجود ندارد، حجم استخوان چه از لحاظ ارتفاع و چه از لحاظ قطر، کم می‌شود. در واقع علت اصلی پیشنهاد انجام ایمپلنت در فضاهای بی‌دندانی در ناحیه استخوان فکی، این است که این عملکرد ادامه پیدا نکند و استخوان در آن نواحی تحلیل نرود؛ یعنی جلوگیری از تحلیل استخوان مهم‌ترین عملکرد ایمپلنت است. در مرحله بعدی، اهمیت ایمپلنت این است که به عنوان ریشه دندان عمل می‌کند و با توجه به قطر استخوان و فضایی که وجود دارد، می‌توان ایمپلنت‌هایی با سایزهای مختلف و قطرهای مختلف انتخاب کرد.